Historiek

Het was dokter Andrew Taylor Still (1828-1917) die in 1874 ontdekte dat werken op en met het skelet gevolgen had die verder reikten dan lokaal behandelen. Hij noemde deze nieuwe geneeswijze osteopathie. Volgens hem ligt de oorzaak van een pathologie vaak in de skeletale structuur. Hiermee raken we reeds een eerste essentiele punt van de osteopathie namelijk het zoeken naar de oorzaak van het probleem.

De oorzaak is de basis

Een ziekte wordt gekoppeld aan die weefsels en of organen die dominant getroffen worden door die bepaalde ziekte. Ziekte wordt dus geklasseerd vanuit fysiologisch standpunt, maar behandeld vanuit pathologisch standpunt.

Binnen de osteopathie daarentegen beschouwt men de ethiologie van de ziekte met andere woorden de mogelijke oorzaken die aan de basis liggen van de ziekte. Symptomen zijn de uitdrukking van een dieperliggende oorzaak, gekoppeld aan verstoring in de werking van bloedvaten en zenuwen. Dit laat ons toe het verloop van het ziekteproces vanaf het begin tot het huidige stadium te begrijpen.

De ziekte is als het ware het ‘vitaal resultaat’ van een disfunctie of irritatie van één of meerdere organen ten gevolge van een verstoorde positionering van beenderen, wervels of eender welk ander weefsel

Het osteopatisch concept :

1. Het lichaam is een eenheid. Alle delen functioneren binnen dezelfde context als het gehele organisme.
2. Ziekte is een reactie van het organisme in zijn geheel. Een abnormale structuur- of functie in een deel van het lichaam, oefent een invloed uit op het ganse lichaam.
3. Het organisme heeft de inherente capaciteit om zich te verdedigen en te herstellen, om te weerstaan aan verstoringen die het evenwicht beïnvloeden.
4. Het zenuwstelsel speelt een belangrijke rol in het pathologisch proces.
5. Elke ziekte omvat een somatisch element, dat niet enkel een symptoom is, maar meestal ook oorzakelijke factor van die ziekte.
6. Een aangepaste behandeling van dit somatisch element heeft een belangrijke therapeutische waarde die leidt tot een verbetering van de andere elementen of structuren.

Vanuit deze gedachtengang worden de volgende principes tijdens een behandeling in acht genomen:

1. Het behandelen van het lichaam in zijn globaliteit. Het benaderen van een patiënt als een persoon, als een biologische eenheid, met een lichaam, een geest en een ziel. Deze biologische eenheid is uniek! Het preventie stuk is hier erg belangrijk.
2. Het lichaam niets opdringen, maar het eerder die impulsen geven, zodat het zelf tot een zeker evenwicht kan komen.
3. De nodige bewegingsvrijheid herstellen om aldus de nodige energie vrij te maken, wat leidt tot een betere werking van de verschillende systemen. Dit kan de viscieuze cirkel doorbreken.
4. Rekening houden met de relatie tussen structuur en functie en de noodzakelijke integratie ervan binnen elke behandeling.
5. Er de patiënten bewust van maken dat vooral zij de sleutel tot genezen in handen hebben en dat hun akkoord en wil tot genezen belangrijk is.

Tot slot mogen we stellen dat klassieke osteopathie een hoog kwalitatieve benadering is, met zowel een preventieve als genezende functie. Klassieke osteopathie is geschikt voor iedereen en voor alle leeftijden.